بشر نمیتواند تاثیر مهمی روی فراوانی بارش باران یا برف که عوامل اصلی به وجود آورنده سیلابهای مهیب و مخرب هستند بگذارد، بلکه فعالیتهایی که انسان در بستر و حریم رودخانهها یا در عرصه حوضههای آبخیز انجام میدهد، میتواند عامل افزایش و یا کاهش خسارات سیل گردد.
در سیل ۱۲ فروردین ماه سال ۱۳۹۸ به علت بارش های بی سابقه (حدود ۲۷۵ میلیمتر به طور میانگین در مدت کمتر از ۱۰ روز و در برخی نقاط استان لرستان به صورت نقطه ای تا حدود ۴۰۰ میلیمتر) سیراب بودن زمین به لحاظ بارشهای قبلی، آبدهی بالای پایه رودخانه ها به علت سیلاب پنجم فروردین و ذوب برف در ارتفاعات روی هم رفته سبب شد تا حدود ۲ میلیارد مترمکعب سیلاب در مدت بسیار کوتاهی تولید شود که خارج از ظرفیت آبگذری رودخانه ها بوده و دوره بازگشت آن حدود ۱۰۰۰ ساله بود، لذا این حجم عظیم سیلاب از بستر رودخانه ها به زمین های اطراف، مناطق مسکونی و تاسیسات حاشیه رودخانهها سرریز کرد و در بسیاری از نقاط باعث تعریض بستر و انحراف مسیر رودخانه و در نتیجه تخریب راه ها، پل ها، اراضی کشاورزی و مناطق جمعیتی شهری و روستایی و خسارات زیادی گردید.
بنابراین جهت مهار و کنترل سیلاب دو راهکار وجود دارد که بایستی انجام گیرد: یکی اینکه ظرفیت آبگذری رودخانهها را بالا برده که برای این کار لازم است رودخانهها لایروبی و مسیرهای عبور سیلاب بازگشایی شود و حریم رودخانهها را از تصرفات آزادسازی کنیم و از ساخت و سازهای جدید در بستر و حریم رودخانهها جلوگیری شود.
دوم اینکه؛ اقداماتی انجام شود که باعث کاهش حجم رواناب و سیلاب شود بهطوریکه سیلاب از ظرفیت رودخانه تجاوز و سرریز نکند که علاوه بر انجام اقدامات آبخیزداری (مکانیکی و بیولوژیکی) به عنوان یک راهکار بلندمدت بلکه بهترین راهکاری که سریع جواب دهد احداث سدهای مخزنی با اهداف مهار و کنترل سیلاب است.
در سیل ۱۲ فروردین ماه سال ۹۸ در بالادست شهرهای خرم آباد، چگنی، پلدختر و معمولان سدی نبود تا این حجم عظیم سیلاب در آن نگهداری شود و از بروز این همه خسارت جلوگیری شود.
متاسفانه افرادی هم اشتباهاً یا با اهدافی دیگر شایعه پراکنی کردند که علت سیلاب فروردین 98، باز کردن دریچه سد در بالادست بوده، در صورتی که برعکس در بالادست، سد بزرگی وجود نداشت که سیلابها و روانابها را در فصول زمستان و بهار نگهداری کرده و در تابستان و پاییز با رهاسازی آن رودخانه را احیا و زمینهای کشاورزی را سیراب کند.